Kick-Ass

Rating: ****/*****, or 8/10

Deze superheld doet zijn naam eer aan

Aangezien de filmstudio's in het afgelopen decennium alle blikken bekende superhelden wel hebben opengetrokken, is het nu de beurt aan minder bekende comics om tot film bewerkt te worden. Immers, de interesse voor superhelden raast al een aantal jaren flink door en lijkt nog lang niet voorbij, dus is het niet merkwaardig dat het meer obscure werk nu ook de volle aandacht van Hollywood krijgt. En terecht, want hiertussen zitten ware juweeltjes die met de juiste mensen en een liefdevolle aanpak voortreffelijke films opleveren. Guillermo del Toro bewees dit ruim vijf jaar geleden al met Hellboy, en nu mag Matthew Vaughn hetzelfde laten zien met Kick-Ass. En daarin slaagt hij met vlag en wimpel.

Dankzij de uitstekende strip van Mark Millar en John Romita Jr. (geen onbekende namen in de stripwereld) waarop de film gebaseerd is heeft Vaughn de wind mee met een even simpel als briljant uitgangspunt: de liefhebber van superhelden die zijn idolen imiteert, ondanks een gebrek aan superkrachten. Dave Lizewski (een perfect gecaste Aaron Johnson, recentelijk nog gezien in Nowhere Boy) is een alledaagse scholier en typische stuntelige nerd; hij heeft geen succes bij de meisjes, uitsluitend andere nerds als vrienden en brengt zijn tijd het liefst door met het lezen van superheldenstrips. Als hij voor de zoveelste keer beroofd wordt door hangjongeren neemt hij het besluit om een superheld te worden: gekleed in een surfpak en gewapend met twee knuppels en een overdosis naïveteit volgt hij zijn voorbeelden en gaat hij 's nachts op pad om mensen te helpen en de misdaad te bestrijden onder de naam Kick-Ass. Uiteraard zijn hier de nodige risico's aan verbonden, zoals hij al snel letterlijk aan den lijve ondervindt. Maar zodra zijn eerste acties op Youtube te zien zijn wordt hij een gevierde held, waarop al snel enkele andere vigilantes opduiken en zijn voorbeeld volgen, ieder met zijn eigen, soms minder loffelijke, redenen.

De film is een feest van herkenbaarheid. Immers, wie heeft er niet eens van gedroomd om in de nachtelijke uren de straat op te gaan in een overdadig kleurrijk kostuum en het onrecht te bestrijden? Vaughn toont ons een normale jongen, met wie iedereen zich moeiteloos kan identificeren, die deze droom volgt en er al snel achter komt waarom zo weinig mensen de daad bij het woord voegen. Ook de reden dat niemand superheld als beroep kiest wordt pijnlijk herkenbaar gemaakt als Dave de ene na de andere keiharde klap te verduren krijgt in zijn strijd met het tuig, waarbij het bloed rijkelijk vloeit, net zoals in de comic. Want Vaughn heeft het wijselijk gelaten om te rommelen met de stijl van de strip, maar vertaalt deze juist liefdevol en glansrijk naar het witte doek. De humor gaat zo niet verloren, evenals het geweld en de hoeveelheid grove taal die gebezigd wordt, die het Vaughn zo moeilijk maakten de financiering van de film rond te krijgen.

Het meest specifieke object van onvrede waar potentiële producenten zich mee geconfronteerd zagen luistert naar de naam Hit Girl. Gespeeld door de engelachtige Chloe Moretz (amper 12 jaar oud ten tijde van het filmen) mag zij, getooid in een koket paars pakje met schattig rokje en voorzien van het meest uiteenlopende wapentuig, hele legers boeven afrossen en genadeloos over de kling jagen, onder het uiten van een keur aan scheldwoorden waar Amerikanen hun kinderen zich normaal liever niet van horen bedienen. Tezamen met haar vader (Nicolas Cage, die hier laat zien dat hij toch echt wel kan acteren als hij er zin in heeft), die de schuilnaam Big Daddy gebruikt en zich kleedt in een zwart pak dat een vette knipoog naar onze favoriete vleermuisman levert, vormt het tweetal een team dat op een veel efficiëntere (en brutere) wijze dan hun voorbeeld Kick-Ass de misdaad te lijf gaat.

En waar Kick-Ass zelf al een zeer geslaagd personage is, vormen zijn nieuwe collegae de overtreffende trap: Hit Girl en Big Daddy stelen de show, zonder tot karikaturen te vervallen. De maffia verwoestte hun normale gezinsleven wat de dood van Hit Girls moeder veroorzaakte, waarop het duo zichzelf tot moordmachines heeft getraind om wraak te nemen op maffiabaas Frank D'Amico (Mark Strong, die evenals in het recente Sherlock Holmes alweer een uitstekende schurk neerzet). Tegelijkertijd moet D'Amico zelf zijn zoon Chris (Christopher Mintz-Plasse, Superbad) in bedwang houden, die om zichzelf te bewijzen tegenover zijn vader als Red Mist de vierde gekostumeerde boevenvanger vormt, maar zijn eigen agenda hanteert. De relaties tussen beide vaders en hun kroost geven Kick-Ass de nodige diepgang en succesvolle karakterontwikkeling mee zonder overdadig moralistisch te worden, en met deze geslaagde opzet geeft de film aan het hart op de juiste plaats te hebben en meer te zijn dan de zoveelste standaard actiefilm vol superhelden. Bovendien gaat het niet ten koste van het hoge tempo aan humor: de geslaagde grappen vliegen de toeschouwer nog vaker om de oren dan de kogels.

Kick-Ass is een aanstekelijk onderhoudende toevoeging aan de lange rij superheldenfilms en een prima voorbeeld van het in ere houden van het bronmateriaal zonder het de kijker die hier onbekend mee is ontoegankelijk maken. De film geeft ons een meer geloofwaardige en realistische kijk op de superheld, maar minder duister dan The Dark Knight en niet zo bombastisch als Watchmen: tegelijkertijd vormt het een komischer geheel dan Fantastic Four en heeft het meer vaart dan Spider-Man. Vaughn laat zien een begaafd regisseur te zijn die bijzonder goed uit de voeten kan met het juiste bronmateriaal, ondanks zijn nog beperkte ervaring (hiervoor regisseerde hij slechts twee films, Layer Cake en Stardust), maar hard op weg naar de top. Kick-Ass 2 is al aangekondigd, en zonder twijfel levert Vaughn daarmee opnieuw puik werk af. Tot die tijd is het superheldengenre nog niet uitgeraasd: volgende maand volgt het langverwachte Iron Man 2, maar de kans is groot dat deze film toch echt meer 'kick ass' zal blijken...