G.I. Joe: The Rise of Cobra

Rating: ***/*****, or 6/10

Twee uur lang fijn spelen met actiefiguurtjes

Na het grote – maar toch niet helemaal verdiende – succes van Transformers is het niet verrassend dat speelgoedfabrikant Hasbro op zoek ging naar een nieuwe franchise om het kunstje nog eens te herhalen en opnieuw bakken vol geld binnen te halen. G.I. Joe was de voor de hand liggende keuze, want Hasbro heeft al 45 jaar de rechten op deze merknaam die uiterst succesvol bleek in media als tekenfilms, strips en uiteraard de actiefiguren zelf, maar tot dusverre nog niet de logische volgende stap naar het witte doek maakte. Transformers mag dan een kassucces en grootschalig actiespektakel zijn geweest, een erg bevredigende film leverde regisseur Michael Bay er niet mee, en hetzelfde gold nog minder voor het deplorabele Transformers: Revenge of the Fallen die deze zomer de bioscoop teisterde (en desondanks opnieuw Hasbro's kas flink spekte). Een vertaling van speelgoed naar het grote scherm, kan dat überhaupt een goede film opleveren? G.I. Joe: The Rise of Cobra geeft nog geen definitief bevestigend antwoord op die vraag, maar pakt in ieder geval een stuk leuker uit dan beide Transformers-vehikels.

De regie ligt in handen van Stephen Sommers, die met onder andere twee delen The Mummy al aangaf een bekwaam actieregisseur te zijn. Sommers laat overduidelijk merken dat G.I. Joe het hoofdzakelijk moet hebben van een flinke hoeveelheid lol en weinig anders, wat Bay ook probeerde met Transformers maar daar vooral bij het tweede deel jammerlijk in faalde. De balans tussen actie, humor en karakterontwikkeling is in G.I. Joe gelukkig een stuk beter uitgewerkt. Serieus te nemen valt het geen moment, maar dat mag de pret niet drukken.

In de nabije toekomst ontwikkelt een gewetenloze wapenfabrikant (een enge Christopher Eccleston) het ultieme wapen: 'nanomites', microscopische robots die metaal opvreten en hele steden in de as kunnen leggen als ze in kernkoppen worden gebruikt. Soldaten Duke (stoere Channing Tatum) en Ripcord (Marlon Wayans als komische noot) krijgen opdracht de raketlading veilig te vervoeren, maar worden belaagd door de geheimzinnige terreurorganisatie Cobra. Een elite-team soldaten genaamd G.I. Joe helpt ze uit de brand, waarna het duo besluit zich bij deze topgeheime militaire eenheid aan te sluiten. Samen met een bont gezelschap nieuwe collegae, waaronder de zwijgzame ninja Snake Eyes (Ray Park) en de kittige roodharige dame Scarlett (Rachel Nichols), valt het team vervolgens van de ene verbazing in de andere, als blijkt dat er een grootschalige samenzwering gaande is die moet leiden tot Cobra's overname van de wereldmacht. Bovendien hebben sommige terroristen, zoals de felle Baroness (sexy Sienna Miller) en de dodelijke Storm Shadow (Koreaanse superster Byung-hun Lee) nog een persoonlijk appeltje te schillen met de 'Joes'. Het resultaat is een aaneenschakeling van groots opgezette, spectaculaire actiescènes, inclusief de nodige 'martial arts' demonstraties, vuurgevechten en enorme explosies.

Sommers serveert het geheel zonder gêne, zonder de pretentie dat G.I. Joe meer is dan twee uur fijn vermaak. Als ze actie willen, dan kunnen ze actie krijgen, lijkt zijn motto. Van begin tot eind dendert G.I. Joe voort met slechts af en toe een adempauze om de personages de noodzakelijke achtergrondinformatie te verschaffen. Het script heeft hen gelukkig van precies genoeg ontwikkeling voorzien om ons tussen al het lawaai in toch afdoende met hen mee te laten leven, en de persoonlijke kanten van hun situaties naar voldoening tot uiting te laten komen. De liefde tussen Duke en de Baroness bijvoorbeeld, die door de dood van haar broer onder Dukes bevel vervormde tot intense haat van haar kant, voelt zodoende niet potsierlijk aan, maar geeft de personages dat beetje noodzakelijke persoonlijke karakter, en krijgt extra emotionele lading als blijkt dat haar broer nog in leven is en zonder haar weten ook de partij van de schurken heeft gekozen. Tussen al het cartooneske geweld bevindt zich een degelijke hoeveelheid relativerende humor, en gelukkig geen overdaad aan slechte grappen, wat Transformers 2 qua geloofwaardigheid de das omdeed.

Ondanks de actie, karakterontwikkeling en humor moet G.I. Joe het voornamelijk hebben van de grote hoeveelheid fantastische gadgets, waarin we een geslaagde hommage aan de thematische verwante James Bond-films aantreffen. Naast de eerder genoemde minuscule robotjes (waar overigens daadwerkelijk wetenschappelijk onderzoek naar verricht wordt) mogen zowel de 'good guys' als de snoodaards rondrennen met een hoeveelheid amusante uitvindingen, variërend van sonische kanonnen tot onzichtbare uniforms. De film gaat echter nooit te ver in het tonen van technische hoogstandjes maar blijft volstrekt binnen de grenzen van de in de film gepresenteerde realiteit.

Het valt te begrijpen dat de schrijvers er voor gekozen hebben om van deze incarnatie van G.I. Joe een internationaal elite-team te maken, in plaats van de 'real American heroes' waar de eenheid tot dusverre uit bestond. Immers, buiten de Verenigde Staten zit niemand te wachten op nog meer patriottisch Amerikaans militarisme. Ook is het verfrissend om eindelijk weer eens een actiefilm te zien waarin de terroristen geen religieuze motieven hebben, maar zoals vanouds streven naar het overnemen van de hele wereld.

Hoewel G.I. Joe: The Rise of Cobra een zeer vermakelijk actiespektakel is geworden, is het overduidelijk nooit meer dan dat, en meent het zelf niet meer dan dat te moeten zijn. Na het volstrekt onleuke Transformers 2 is het een hele verademing te zien dat er op basis van een reeks actiefiguren en met een ervaren regisseur wel degelijk een geslaagde actiefilm gemaakt kan worden die ons weer het gevoel geeft kleine jongetjes (of meisjes) te zijn die de dolste capriolen met hun speelgoed uithalen. G.I. Joe zal ongetwijfeld niet heel lang blijven hangen, maar levert tenminste twee uur ongegeneerd plezier. Hasbro kan tevreden zijn.