Rocketeer

Rating: ***/*****, or 6/10

Tweede vlucht mist opnieuw net doel

Twee jaar geleden regisseerde Joe Johnston de vermakelijke sciencefiction-komedie Honey, I Shrunk the Kids, waarin een warrige uitvinder een apparaat uitvindt waarmee objecten verkleind kunnen worden dat vervolgens per ongeluk zijn gezinsleden tot miniaturen reduceert. Het was een onderhoudende variatie op het sciencefictiongenre dat hoofdzakelijk de hele familie ter vermaak diende, en op dat niveau met vlag en wimpel slaagde. Inhoudelijk was het weinig verbijsterend of innovatief, maar dat mocht de pret niet drukken. Johnston herhaalt het kunstje nu met Rocketeer, waarbij hij dezelfde formule toepast door sciencefiction, komedie en avontuur te mengen tot een brouwsel dat alle leeftijdsgroepen zal bekoren, maar niet beklijft en geen verrassingen levert.

Dit keer richt Johnston zijn blik op de pulp-wortels van het sciencefictiongenre, aan de hand van de strip 'The Rocketeer' van schrijver en tekenaar Dave Stevens. Diens werk is één grote hommage aan de serials van de dertiger jaren (specifiek King of the Rocket Men), korte films vol avontuur en sensatie die destijds aan reguliere bioscoopfilms gekoppeld werden. Al eerder vormden dergelijke serials een rijke bron van inspiratie voor hedendaagse films, waarbij Steven Spielbergs Raiders of the Lost Ark het meest geslaagde voorbeeld vormt. Serials leverden spanning, humor en romantiek ineen, en Rocketeer mixt dezelfde elementen tot een rommelige potpourri van vertier. Johnston blijkt echter geen tweede Spielberg en zijn poging komt dan ook minder goed uit de verf dan diens Indiana Jones trilogie, maar desondanks is zijn variatie op het thema geen volledige mislukking.

Het is 1938, en piloot Cliff Secord (Billy Campbell, acteur in TV-series als Dynasty en Crime Story) heeft de pech dat zijn sportvliegtuig en bron van inkomsten bij een vuurgevecht tussen gangsters en de FBI aan flarden wordt geschoten. De reden voor deze confrontatie vindt hij vervolgens verstopt in zijn hangar: een draagbare raket die hem de vleugels geeft die hij zojuist verloor. De machine blijkt onweerstaanbaar voor de vliegenier die het vervolgens wil gebruiken als broodwinning. Echter, het mysterieuze apparaat blijkt fel begeerd door verschillende partijen, waarop Secord alles op alles moet zetten om zichzelf en zijn geliefde Jenny Blake (de bekoorlijke Jennifer Connelly van Some Girls en The Hot Spot) uit de handen van de megalomane filmster Neville Sinclair (een heerlijk schmierende en hufterige Timothy Dalton (de recente 007 van License to Kill)) moet houden, die zijn eigen schimmige agenda hanteert. Dit resulteert in een klopjacht vol gangsters, vuurgevechten, nazi's en dolle stunts van Secord die door de pers tot de 'Rocketeer' gebombardeerd wordt en vervolgens als een soort superheld de schurken moet verslaan.

De kracht van Rocketeer ligt vooral in de liefdevolle wijze waarop Johnston eer betoont aan de pulpseries waarop zijn film zich baseert. Zijn visie op de dertiger jaren, gevuld met Hollywoodglamour, zeppelins en maffia is zeer geslaagd en een lust voor het oog. Ook de look van de raketman zelf, raketten op de rug gebonden en bizarre helm op, is heerlijk nostalgisch. Johnston verraadt zijn achtergrond in de special effects industrie – hij werkte onder andere achter de schermen van de Star Wars trilogie – in het visuele aspect van Rocketeer: Zowel de uiterlijke stijl als de trucages zijn puik verzorgd en vormen de grootste attractie van de film.

Helaas is het acteerwerk van mindere kwaliteit, waarbij hoofdrolspeler Billy Campbell de zwakste schakel vormt. Op de televisie heeft hij zich tot dusverre prima staande weten te houden, maar als leading man in een Hollywoodproductie blijkt hij geen hoogvlieger. Campbell laat zich compleet overschaduwen door de visuele pracht om hem heen en weet nergens een geloofwaardige superheld in spe neer te zetten. Hij staat erbij en kijkt ernaar. Helaas voor Jennifer Connelly heeft het duo Secord en Blake amper chemie, waardoor ook de romantiek tekort schiet. Gelukkig weet Timothy Dalton, bijna als enige acteur in deze film, beter uit de voeten te kunnen met zijn rol: als Neville Sinclair, een verwende Hollywoodster met een opgeblazen ego die het raketpak voor eigen doeleinden wil gebruiken, zet Dalton een aalgladde narcist neer, een fijne schurk die vanaf de eerste seconde zowel intrigerend als walgelijk is. Dankzij Daltons optreden blijkt dat acteren en visuele effecten prima samen kunnen gaan met de juiste casting: de Rocketeer zelf is helaas verkeerd gekozen.

Als geheel is Rocketeer een vermakelijke maar imperfecte avonturenfilm die de romantische sfeer en retro-stijl van het sciencefictiongenre in de dertiger jaren anderhalf uur lang een tweede leven gunt, maar de toeschouwer niet lang bijblijft. De capriolen van de raketvlieger in diens strijd tegen de maffia en de nazi's is hoogst onderhoudend, maar na afloop snel vergeten. De acteurs schieten doorgaans tekort terwijl het visuele gehalte uitstekend blijkt, iets waarvan Honey, I Shrunk the Kids ook al last had. Hopelijk leert Johnston op den duur een betere balans te slaan tussen acteerwerk en stijl in plaats van altijd de middenweg te verkiezen en vermakelijke maar vergetelijke producten af te leveren. Want ook zijn tweede vlucht als regisseur mist helaas net zijn doel.