Hoewel het weergeven van socialmediafenomenen in films doorgaans met een paar jaar vertraging plaatsvindt vanwege het productieproces, kon Nerve in Nederland niet op een toepasselijker moment uitkomen. Terwijl de maatschappelijke ophef over Zaanse treitervloggers het kookpunt nadert, presenteert deze thriller een vergelijkbaar scenario waarin losbandige jongeren via social media de regels aan hun laars lappen. Hoe verder over de schreef, hoe beter, alles voor die felbegeerde 'likes'. Dat dergelijk gedrag al snel omslaat in terreur voor de lijdende voorwerpen komt nimmer als een verrassing, want Nerve is er uiteraard niet op uit om zulk anarchistisch gedrag goed te praten. Maar dat de producenten de huidige jongerencultuur begrijpen, is voor de doelgroep al een hele verademing.
'Nerve' is anno 2019 een schimmig online spel, waarin betalende kijkers deelnemers volgen als die uitdagende opdrachten trachten op te lossen, uiteraard tegen betaling maar met vooral 'instant fame' als beloning. Voor menig jongere lonkt roem en avontuur, maar de keerzijde is niet mis. Wie faalt, maakt zich publiekelijk belachelijk. Wie te verbeten is op het winnen, riskeert lijf en ledematen. En wie het waagt uit de school te klappen over het spel, wacht een nog gruwelijker lot. Ondanks de negatieve gevolgen waagt Vee Delmonico toch de gok, want het meisje heeft niet alleen geld nodig maar wil ook onder de schaduw van haar door het spel geobsedeerde boezemvriendin uitkomen. De eerste opdracht oogt onschuldig, als ze in een bar een onbekende moet kussen en zo in aanraking komt met de charmante Ian. Niets is echter wat het lijkt, en al snel raakt Vee steeds steviger verstrikt in het snode spel, waarvoor ook Ian een duister geheim herbergt.
Nerve maakt er vanaf de opening geen geheim van gericht te zijn op de jeugd van tegenwoordig, de stereotiepe tieners die niet los te koppelen zijn van hun mobieltjes en voor wie een 'like' van groter belang is dan een goed rapportcijfer. Misschien niet het meest genuanceerde beeld, maar dat een groot deel van de doelgroep in dit straatje past, is een feit. Inhoudelijk verschillen de tieners van nu echter weinig van hun voorgangers, want ook in Nerve spelen gebruikelijke ingrediënten als groepsdruk en identiteitsvorming een hoofdrol. De muizige Vee ziet in Nerve een financieel redmiddel en een manier om haar vrienden te laten zien wat ze in haar mars heeft. Met haar ontwapenende naïviteit gaan de kijkers snel overstag, zeker als ze chemie vertoont met hunk Ian. Die chemie is gelukkig ook voelbaar tussen hoofdrolspelers Roberts en Franco, die allebei geknipt zijn voor hun rollen, hoewel zeker de laatste eigenlijk niet meer tot de generatie behoort die Nerve groot heeft gemaakt. De standaard tienerromance en puberintriges die hun relatie kenmerken zijn herkenbaar voor het beoogde publiek, maar het is de goed getimede maatschappijkritiek die Nerve interessant maakt voor de oudere toeschouwers.
Want met Nerve blijken regisseurs Joost en Schulman, hoewel zij het plot baseren op het gelijknamige boek uit 2012, een sterk begrip te hebben voor de aantrekkingskracht van social media op jongeren, maar ook op hun keerzijde die haast elke dag in de krant belicht wordt. Wat ben je bereid op te offeren voor digitale roem? Is die hevige maar kortstondige glorie het conflict met vrienden en familie waard? Hoewel het opgeheven vingertje op den duur om de hoek komt kijken, maken de regisseurs wel duidelijk dat zij de sociale dilemma's van hun publiek doorhebben. Hun onvermijdelijk negatieve oordeel richt zich hoofdzakelijk op digitale openheid. Alle gegevens van de deelnemers liggen op straat, hun accounts op social media zijn voor niemand veilig. De kijkers gebruiken elk stukje persoonlijke informatie tegen hun pionnen, in volslagen anonimiteit. Daarmee wordt de schuldvraag ontweken als het fout gaat – wat natuurlijk gebeurt – want niemand dwingt de deelnemers fysiek en noch de kijker, noch het spel zelf zijn te traceren door het gezag. Mentaal vormen Vee en Ian echter een vlieg in een spinnenweb in het steeds dodelijker spel.
Het maakt Nerve tot een vaardig gemaakte thriller, die weliswaar niet verstoken blijft van een voorspelbare voortgang die culmineert in een climax à la The Hunger Games, maar onmiskenbaar stof tot nadenken oplevert. We nemen het voor lief dat het plot soms wat gemakzuchtig in elkaar steekt, zoals wanneer Vees beste vriend tot een hackerscollectief behoort dat haar uit de penarie kan helpen. Visueel is de film designtechnisch dik in orde met haar aanstekelijke neonlichtgebruik, maar de hectische montage wekt, ondersteund door een soundtrack vol herrienummers, toch irritatie op. Nerve heeft iets te veel weg van een lange videoclip. Ongetwijfeld gericht op de jeugd, die hier minder bezwaar tegen zal maken. Nerve kan, ondanks zijn tekortkomingen, een generatiebepalend cinematisch pamflet worden. Maar dan moeten diens potentiële volgers wel eerst losgeweekt zien te worden van hun social media, voor Hollywood helaas al jaren een te moeilijke opdracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten